Ο Χρήστος Δούκας από την Ελευσίνα και το ακοίμητο καντήλι της Μονής Κλειστών

Στον καιρό της κατοχής κατέφυγε στα δύσβατα φαράγγια του Μοναστηριού ένας πατριώτης, ο Χρήστος Δούκας, απ' την Ελευσίνα, κυνηγημένος απ' τους Γερμανούς κατακτητές. Οι διώκτες του εκτένισαν, κυριολεκτικά, την περιοχή, επί πολλές μέρες και έφθασαν, επανειλημμένα κοντά στη σύλληψή του. Αλλά κάθε φορά, μια ανώτερη δύναμη τους στράβωνε κι ενώ περνούσαν διπλά του, δεν τον έβλεπαν. Στο τέλος παράτησαν τις αναζητήσεις κι έφυγαν. Τη διάσωσή του ο Δούκας την απέδωσε στην Παναγία....Πέρασαν τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης. Ο Δούκας δεν ξεχνούσε το Μοναστήρι. Τακτικά το επισκεπτόταν και προσευχόταν. Σε μια απ' τις επισκέψεις του νόμισε ότι του μίλησε η Παναγία με παραπονεμένο ύφος. Τι να ήθελε άραγε; Ξαφνικά η σκέψη του πήγε στο κοίλωμα του απέναντι βράχου. Ήταν σχεδόν εγκαταλειμμένο, γιατί ποιος μπορούσε να σκαρφαλώσει μέχρι εκεί; Κάπου - κάπου κάποιος επιχειρούσε το σκαρφάλωμα, επιστρατεύοντας τη δύναμη της πίστης του για να ανάψει ένα κεράκι και να περιποιηθεί το χώρο, όπου ένα ευλαβικό χέρι είχε τοποθετήσει μια εικόνα της Θεομήτορος. Για ακοίμητο καντήλι δεν μπορούσε να γίνει λόγος, γιατί χρειαζόταν συνεχή φροντίδα και το δυσπρόσιτο μέρος δεν επέτρεπε την τακτική αναρρίχηση. Μήπως, λοιπόν, αυτό ήταν το παράπονο της Παναγίας; Ο Δούκας σκέφτηκε και ξανασκέφθηκε το ζήτημα. Το ακοίμητο καντήλι έπρεπε να τοποθετηθεί στο κοίλωμα. Αλλά πως; Ο μόνος τρόπος ήταν να στέλνεται απ' το Μοναστήρι με τον τροχαλία. Δεν καθυστέρησε. Προμηθεύτηκε τα υλικά, μετά από επιτόπιο υπολογισμό, και με τη βοήθεια καλών χριστιανών, που πρόθυμα πρόσφεραν τη συνεργασία τους, τοποθετήθηκε ο τροχαλίας. Έτσι, το καντήλι ανάβεται στο Μοναστήρι και μεταφέρεται με το μεταλλικό σχοινί, που το απομακρύνει ο τροχαλίας , στο κοίλωμα κι από εκεί πάλι τραβιέται για να τροφοδοτηθεί με λάδι και να αλλαχτεί το φιτίλι.

Το χρονικό της Μονής Κλειστών

Β' έκδοση

Γεωργίου Φουντενέκα +

Πρωτοπρεσβυτέρου

Έκδοση

Ιερά Μητρόπολη Αττικής