ΟΙ ΕΠΤΑ ΚΥΝΗΓΟΙ

Οι Αθηναίοι, φεύγοντες την εναντίον των εκδίκησιν των Τούρκων, διότι εβοήθησαν τους Βενετούς, εγκατέλιπον και πάλιν την πόλιν των, δι' ολίγον χρόνον, αρκετόν όμως, διά να συκοφαντηθούν αι Αθήναι ως ερημωθείσαι επί αιώνας!

Ευρισκόμεθα λοιπόν επί του λόφου του Φιλοπάππου, και αι Αθήναι είναι έρημοι κατοίκων κατά το έτος 1688.

Και διηγείται η παράδοσις: « Επτά κυνηγοί-παιδιά θεότρελλα απ' τα Στούρα μπήκαν σ' ένα καΐκι κ' έπιασαν σ' έναν ξεροκάραβο της Στεργιάς για να κυνηγήσουν. Κυνηγώντας, κυνηγώντας φτάσαν στην Αθήνα κ' εκεί παραξενεύτηκαν που δεν ηύραν κανέναν άνθρωπο. Ανέβηκαν στο Σέγγιο και κυνήγησαν αγρίμια και βλέποντας γύρω τους την τόσην ωμορφάδα αποφάσισαν και έμειναν στην Αθήνα.»

Ο θησαυροφύλαξ όμως της παραδόσεως γέρω-Σταύρος είς το τέλος της διηγήσεως του επρόσθεσε πάντοτε, ότι όλοι της Αθήνας οι Στουραΐτες «εστάθηκαν παλληκάρια στο 21».

• Μα και του λόγου σου μπάρμπα-Σταύρο Στουραΐτης δεν είσαι;
• Εμ' τι άλλο. Και είμαι και λέγομαι.
• Και σημαδευτής καλός∙ μια και στο κούτελο.
• Εμ' σαν κυνηγός που ήμουν.
• Ήσουν όμως και παιχνιδιάρης.
• Τι παιχνιδιάρης!
• Να∙ λες να μην το ξέρω; Με μια ξερή κολοκύθα και με μια χόρδα έκανες τους Τούρκους καβαλλαρέους να σκορπίζουν∙ γιατί τ' άλογά τους, ακούγοντας την κολοκύθα σου να μουγκρίζη σαν λιοντάρι, τάπιανε φόβος.
• Έτσι είναι.
• Μα εγώ δε σ' έχω μονάχα για Στουραΐτη, λέω πως θα κρατάς κι όλας απ' τους «εφτά κυνηγούς».
• Κάτι τέτοιο βάζει κ' εμένα ο νούς μου.

ΑΙ ΠΑΛΑΙΑΙ ΑΘΗΝΑΙ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΡ. ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ

1922